KB Bashkimi

Në vitet 1990’ta, në Prizren (dhe në tërë Kosovën), gjimnazistët nuk i ndiqnin mësimet në objektin shkollor të gjimnazit, aty ku objekti ka qenë me dekada dhe vazhdon të jetë edhe në ditët e sotme. Ai objekt shkollor ishte i rezervuar për të tjerë fëmijë, që mbase kishin diçka më shumë se ne, shqiptarët. Apo mbase regjimi gjakatar i Miloševićit kishte vendosur që vetëm ata janë të denjë për atë shkollë. Kjo ishte një dukuri e nisur që nga viti 1990. Edhe ne, gjimnazistët e pas 1995-s ia patëm mësyrë gjimnazit prizrenas “Gjon Buzuku” duke ditur se do të udhëtonim drejt lagjes Arbana, për të marrë mësim në njërën prej shtëpive të improvizuara për këtë qëllim. Nuk ishte me rëndësi nëse kishte baltë apo binte shi, nëse duhej ta shmangie ndonjë shikim kërcënues a përbuzës të ndonjë milici serb. Edhe ne ishim nxënës.

KUJTIMET…

Jo larg këtyre shtëpive të improvizuara, në terrenin prej betoni të oborrit të shkollës fillore “Abdyl Frashëri”, strehë kishte gjetur edhe një ekip basketbolli, për të cilin po ashtu qe ndaluar qasja në palestrën “Sezai Surroi”, sërish për të njëjtat arsye si për gjimnazistët. Si një adhurues i flaktë i basketbollit dhe aspirues për të qenë basketbollist (që dukej më shumë imagjinatë për shkak të situatës politike), ishte përditshmëri që në udhëheqjen e një njeriu punëtor, shtatshkurtër, zëri i të cilit shpesh kumbonte përtej grilave të shkollës, të shiheshin duke stërvitur djem rreth të 15-ve apo 16-ve, të cilët e përbënin në të  vërtetë ekipin senior të klubit të qytetit, “Bashkimi”. Ai njeri ishte trajneri i skuadrës, i ndjeri Dervish Agaj.

Ky ekip dhe e tërë liga mbahej gjallë në saje të angazhimit vullnetar apo karshi pagesave modeste të shumë njerëzve. Ashtu siç mbaheshin gjimnazet tona. Vështirë ishte të imagjinohej një 25 apo 30-vjeç i cili do të merrej me basketbollin apo sportin në mënyrë profesionale, prandaj ishte koha kur stërvitja apo ndeshja shndërrohej në një hobi 1-2 orësh dhe më pas punohej diçka tjetër për të mbijetuar. Kështu që entuziastët që do ta mbanin klubin e basketbollit në garë natyrisht se do të ishin gjimnazistët apo studentët, të cilët për mbijetesë mund të mbështeteshin te prindërit, duke gëzuar kështu kënaqësinë sado të vogël që të luanin atë që donin – basketbollin.

EMRAT…

Dervish Agaj stërviste disa të rinj shumë të talentuar, siç ishin Valon Sopi, Artan Ajazaj, Driton Sallauka, Valentin Spaqi, Petrit Skenderi, Artan Kurti, Vigan Maloku, Edon Godeni dhe të tjerë. Të ngazëllyer që basketbolli kishte ardhur në lagje, do ta gjeja veten me shumë të tjerë (Pjetër Doda, Shpend Kume, Driton Pupa, Taulant Hoxha, Valmir Hoxha e shumë të tjerë) duke u stërvitur nga Arben Lezliu dhe Arben Elshani, në grupet e klubit për juniorë dhe kadetë. I tërë brezi i lartpërmendur i stërvitur nga Agaj që ishte kompozim i individëve të talentuar dhe ekipit frymëzues kishte lindur fatkeqësisht në kohë dhe vend të gabuar. Shumë prej tyre luajtën basketboll deri në fund të shkollës së mesme. Karrierën e shumicës së këtyre gjimnazistëve do ta ndërpriste lufta. Shumë prej tyre pas lufte do të ngarendnin në shkollim brenda apo jashtë shtetit dhe asnjëri prej tyre nuk do të mund të akuzohej që e la basketbollin. Ngase ky sport, as tash pas 20 vitesh nuk është një “profesion” i cili medoemos të garanton jetesë apo mbijetesë, me pak përjashtime aty-këtu.

Kanë mbetur shumë duele të paluajtura apo të papërfunduara, të cilat për arsye të ndryshme nuk janë zhvilluar. Për neve, që e kemi dashur basketbollin për shkak të Cibonës së Dražen Petrovićit apo Jugoplastikës së Toni Kukočit, gjithmonë mbetet pikëpyetja se sa do të dominonte ajo Jugoplastikë nëse nuk do të fillonte lufta? Apo, po të mos kishte vdekur Dražen Petrovići, a do të ishte në gjendje Kroacia ta mposhtte Dream-Teamin amerikan me Michael Jordanin? Shpeshherë ia parashtroj pyetjen vetes, çka do të ndodhte po qe se brezi i gjimnazistëve të 90-ve të “Bashkimit” të kishte lindur disa vite më herët apo më vonë, apo të mos ndodhte lufta? Po të ishte gjithçka në rregull me jetët tanë, sa trofe kampioni do të merrte ky ekip deri më 2010-n? Jam i sigurt që “Prishtina” nuk do t’i kishte 12 sa i ka tani.

SHPIRTI

Asnjë brez i qytetit në 20 vitet e fundit (mund të them lirisht) nuk iu afrua cilësisë dhe shpirtit kolektiv që e pati ky ekip. Emocioni i krijuar në 4-5 vitet e para të pasluftës doli të ishte fatkeqësisht një flluskë e përkohshme që e humbi magjinë. Liga e Kosovës po degradohet dita-ditës. Nuk ka shikues, nuk ka punë me lojtarë, nuk kemi ndonjë lojtar për të thënë: ja ky është! Nëse Edmond Azemi me 38 vitet e tij është ende bartës i lojës së Prishtinës, çfarë të thuhet më tutje? Nëse selektorët e U16, U18 apo U20 zgjedhen disa ditë para fillimit të ndeshjeve eliminatore, për cilin seriozitet dhe planifikim mund të bëhet fjalë?

Sidoqoftë, ekipi më i vjetër i basketbollit në Kosovë, “Bashkimi”, është kampion!