Serie A që na ishte

Vitet e lavdisë

Paul Gascoigne – ylli ma i madh anglez i fillim viteve ‘90ta kishte kaluar tek Lazio për 5 milionë funte e gjysmë. Milani tashmë kishte mbledh lojtarët ma të mirë holandez, pa përjashtuar italianët dhe ballkanasit. Golashënuesi më i mirë në Evropë kishte refuzuar gjysmën e Evropës për Interin.

Maradona njëri nga më të mirët e të gjitha kohërave ishte në Napoli. Pastaj Zidane zgjidhte Juventusin, Ronaldo linte Barcelonën për Interin. Italianët dominonin Kupën e UEFA-s me tri finale të tyre, derisa ishin përkujdesur për finalen e parë të një kombi në Ligën e Kampionëve.
Dhe pastaj gjithçka nisi të shkonte mbrapsht për Calcion.
Arsyet janë të shumta, dhe sigurisht aspak definitive, por do të provojnë të gjejmë ‘fajtorët’.

Investitorët –

Derisa amerikanët blinin ekipet angleze, gjermanët dhe spanjollët organizoheshin si shoqëri aksionare publike e jo të privatizoheshin, italianët dhe biznesmenët e tyre qëndronin të mbyllur duke shijuar çdo metelik që u vinte.

Dhe kur të tjerët nisën të kalonin ata, të blinin nga ta, i pari Florentino Perezi me galaktikët e tij, pastaj Abramovichi, Khelaffi, derisa u shndërrua në zakon që edhe ekipet që luftonin për mbijetesë në Premier League të mblidhnin lojtarë mbi mesataren në Apenine.
Anglezët e gjermanët kanë stadiumet e tyre dhe shfrytëzojnë çdo monedhë që marrin. Kanë përqafuar globalizimin e marketingut duke depërtuar edhe në shtigjet më të egra të Azisë e Oqeanisë. Kanë një rrjet të organizuar global të tifozëve, e sa më global aq më shumë mundësi për të vjel para të cilat vijnë e i mbledhin të gjithë talentet që dëshirojnë.

Catenaccio –

Futbolli defensiv italian, katanaço e njohur mund të jetë një nga arsyet shtesë për dështimin e futbollit italian. Tani, kur mund të shikosh çdo fundjavë të gjitha ligat më të njohura në Evropë, përfshirë edhe ligat tjera jo-evropiane, është vështirë të koncentrohesh e të shikosh një lojë ku dy ekipet që luftojnë për mesin e tabelës zhvillojnë lojë sikur ‘në mes dy zjarreve’ duke provuar të prekin sa më pak njëra-tjetrën.

Shumica e ekipeve italiane, përfshirë edhe kombëtaren preferojnë këtë lojë. Formacionet me tre e pesë mbrojtës janë në mbi 70% të ekipeve italiane. Rezultatet minimale të golave janë të shpeshta, derisa mungon ngazëllimi që sjellin. Shumica e ndeshjeve janë tepër të mërzitshme. Por, katanaço ka qenë prezentë shumë para të 2000tave, edhe atëherë kur italianët ishin në krye.

Calciopoli –

Punoni me vite. Kurseni paratë, dhe vendosni të blini një telefon apo kerr. Ngjashëm ka punuar edhe kolegu i juaj. Të njëjtën punë. Por, ai nuk ka paguar tatimet, ka bërë manipulim me shefin tuaj të punës, dhe si rezultat vazhdimisht ka marr ngritje në detyrë e benificione tjera, derisa ju jeni munduar vazhdimisht ta kaloni atë. Kur mësoni se ai ka bërë të gjitha këto në mënyrë të pistë, si do të ndjeheni?

Si do të ndjehet një lojtar që vjen për të luajtur futboll dhe mëson që pos 11 lojtarëve kundërshtarë duhet të mposht edhe gjyqtarët? Neve, në një ambient si Kosova ku vjedhja dhe ikja nga tatimet është krejt normale, mund të mos na lë mbresa ky fakt. Por, për të tjerët ka ‘pak’ më shumë rëndësi.
Calciopoli lëndoi Juventusin që shiti shumicën e lojtarëve jashtë, si për inat, dhe disa tek Interi. Rimëkëmbja e Juventusit dhe Milanit mori kohë, dhe ekipe si Roma e Fiorentina e morën shtruar këtë goditje duke u kënaqur me një kualifikim në Ligën e Kampionëve derisa Interi sundonte i vetëm ligën. Ligës i hupi interesimi, e ngjashëm mungonte suksesi në Evropë i skuadrave tjera.

Tashti Italia renditet e katërta në renditjen e UEFA-s dhe lufta për pozitën e tretë do të duhej të ishte më e barabartë. Kjo nuk ekziston në këtë moment. Juventusi mbetet larg në krye të italianëve. Napoli e Roma bëjnë gabime në organizim dhe nuk kanë përvojë për ta kundërshtuar. Moratti e Berlusconi kanë menduar se gjithnjë do të jenë në krye, duke harruar rregullin e biznesit që nëse nuk ndryshon, shkatërrohesh. Thohir shfrytëzon Interin për interesa të tij personale duke e zhytur në borxhe çdo vit, Berlusconi tashmë është çmendur dhe nuk di çka do.

Rimëkëmbja

Me një Juventus dhe një Romë që është ringjallur me Spalletin dhe paratë amerikane, Serie A ka shumë rrugë përpara vete.

Ka shumë gjëra për tu bërë, kthimi i tifozëve në tribuna, rregullimi i ambientit financiar, si dhe largimi i kryeneçësisë se italianët mund të shtyhen vetëm me paratë e Lindjes e tej-Atlantikut.
Kualifikimi i Juventusit në finale vitin e kaluar doli të jetë vetëm një shpresë false. Këtë vit asnjë italiane nuk është në çerekfinale. Me këtë ritëm, do të kalojnë vite derisa italianët të marrin veten. Ndoshta edhe kurrë s’do të ndodh kjo. Jo me këtë qasje.